نقش برنامه ریزی و مناسب سازی مراکز ورزشی شهری، در افزایش فعالیت های بدنی و مشارکت اجتماعی (نمونۀ موردی: ناتوانان حرکتی و معلولان شنوایی شهر اراک)

چکیده هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی ویژگی های ناتوانان حرکتی و معلولان شنوایی شهر اراک، سنجش تناسب مکان های ورزشی با وضع بدنی آن ها، اثر گذاری دسترسی و ایمنی و تناسب مکان های ورزشی، بر انجام فعالیت های ورزشی و درنهایت، سنجش نقش فعالیت ورزشی ناتوانان در مشارکت اجتماعی است. روش بررسی: روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی است، جامعۀ آماری ناتوانان حرکتی و شنوایی شهر اراک هستند. از بین آن ها، تعداد ۱۰۰ نفر که در طول هفته فعالیت ورزشی داشته اند و در دسترس بوده اند، به عنوان نمونۀ آماری انتخاب شده اند. برای تجزیه وتحلیل اطلاعات، از روش های رگرسیون خطی و گام به گام استفاده شده است. یافته ها: باتوجه به مقدار ضریب تعیین تعدیل شده و سطح معناداری آن که کمتر از ۰٫۰۱ است با ۹۹ درصد اطمینان، رابطۀ بین سه متغیر مستقل دسترسی و ایمنی و تناسب مکان های ورزشی با متغیر وابستۀ انگیزه در انجام فعالیت های ورزشی، معنادار است و حدود ۲۱ درصد از متغیر وابسته را تبیین می کند. همچنین با اطمینان ۹۹ درصد، رابطۀ معناداری بین انجام فعالیت های ورزشی و حضور بیشتر ناتوانان و معلولان در جامعه وجود دارد و تقریباً ۳۰ درصد از انگیزۀ مشارکت اجتماعی ناتوانان، مربوط به انجام فعالیت های ورزشی است. نتیجه گیری: دسترسی و ایمنی و تناسب مکان ها و وسایل ورزشی برای نیازهای ناتوانان مناسب نیست و میزان رضایت مندی آن ها اندک است. توجه به تناسب سازی سه شاخص فوق سبب انگیزه بخشی بیشتر به ناتوانان و معلولان در انجام فعالیت های ورزشی می شود و درنتیجه، افزایش تحرک بدنی سبب حضور بیشتر آن ها در بین سایر افراد و مشارکت اجتماعی خواهد شد.